Berre Yayınları Bahar ve Ölüm Çiçeği - Arif Dereci

Uzaktan gelen yatsı ezanı bitmeden namaza durdu; Belli ki acelesi vardı; Ağlamaktan gözlerinin şişeceği bir yerdi kendisini beklediği yer; Hıçkıra hıçkıra ağlamayacaktı ama en azından serbestçe gözyaşlarını salıverecekti; Kimseye görünmeden, karanlıkta dakikalarca ağlamak için hazırdı şimdi; Yastık sırılsıklam olsun, yorgan gözyaşlarını silen mendil olsun; Derdine derman olma vakti ne zamandı? Yatağa damlayan her damla acılarını alıp götürsün; Ne fark eder acı aynı acıydı; Yine oğlu hastalık pençesinde kıvranacak, acı çekecek; O kıvranırken herkes acıyı soluklayacak, nefessiz kalacaktı; Of anam of; Kanserden ölen yakın komşusu gibi demeyecekti; O son günlerinde, son nefesini verirken "Allah'ım, hastalığı verecek başka kimseyi bulamadın mı da bana verdin?" demeyecekti; Belki de bu imtihan dünyasında bu hastalık sayesinde sabretmenin mükafatını alacaktı; Belki de daha ileriye giderek "Allah'ım, oğlumun hastalığını bana ver; Oğlum daha küçük; Acılara dayanamaz, ben dayanabilirim" diyecekti; İsyan yoktu mayasında; İsyan da etmeyecekti, sitem de;